top of page

13. PT Blauw

Vrijdag 21 augustus 2009,

tijd voor mijn allereerste groepspsychotherapie met Blauw, in KP-taal doorgaans ook wel 'PT' genoemd. Bij de PSM van vanmorgen was ik er nauwelijks bij met mijn hoofd vanwege het slecht slapen.

Niet lang na het gesprek met Jens had ik met Josje nog even snel de afwas gedaan en was toen vrijwel direct naar bed gegaan. Ik had Katja en Lindsay verder helemaal niet binnen horen komen, maar was desondanks het vroeg in slaap vallen de volgende ochtend niet vooruit te branden...

Na een PSM waarin weinig motto's werden besproken voor zover het lukte om het te volgen, hadden mijn therapiegroep en ik tot aan de koffiepauze 'vrij'. Omdat we in de middag zelf therapie zouden hebben, hadden we vrijwel alleen deze vrije ochtend nog om onze kamers schoon te maken. In dat opzicht scheelde het voor mij dat mijn beide kamergenotes ook Blauw waren. Niet letterlijk natuurlijk, al zongen Katja en Fabian de afgelopen week wel met volle overgave mee toen het 90's nummer 'Blue (Da Ba Dee)' op de radio was. Choreografie inbegrepen.

Ze spoorden me nog aan om mee te doen, maar ik voelde me daar nog niet Blauw genoeg voor. Wel heb ik met plezier het tafereel gevolgd vanaf de eettafel met mijn toen nog onafgemaakte spanningsthermometer voor me.

Desondanks kon ik het niet helpen uit zenuwen blikken naar de deur te werpen, want inderdaad kwam socio Simon niet veel later binnen en dook Fabian naar de volumeknop.

"Niks aan de hand, ik schoot even uit!", zei Fabian.

"Ja, het is goed met je", zei Simon. "We werden zowat het kantoor uitgeblazen. Jullie hebben tijdens jullie verblijf inmiddels al duidelijk genoeg gemaakt dat jullie Blauw zijn hoor, daar is geen lied meer voor nodig." Hij gaf me een knipoog.

"Houd het in de gaten, anders moet ik namens de WVC de stereo in beslag nemen.", waarschuwde hij nog en liep vervolgens weer de leefgroep uit.

Ik merkte dat in KP-spreektaal voor het gemak ook wel op de volgende manier over de therapiegroep-indeling werd gesproken: "Sophie? Ja die is wit. En nee, Brenda is Rood."

Dit tot de ergernis van sommige andere jongeren, die het nog net konden handelen om bij een groep met als naam een kleur ingedeeld te worden, maar uitgemaakt worden voor Rode, Blauwe of Witte ging hen écht een stap te ver.

Lindsay en Katja hadden een eerlijke takenverdeling gemaakt, waardoor ik voor de vrijdagmiddag-corvee in onze kamer alleen maar de wastafel hoefde schoon te spoelen en af te nemen. Ook moest ik stofzuigen, maar dat mocht pas aan het einde van de middag.

Terwijl Lindsay, Katja en Fabian bij de picknicktafels in de tuin gingen roken, liep ik weer even over het sportveldje om toch nog even enigszins alleen te kunnen zijn.

Niet veel later was het alweer tijd voor de koffiepauze. Weer buiten dit keer, dus langzaam aan schoven er steeds meer jongeren en therapeuten aan bij de picknicktafel voor leefgroep 1.

Ik voelde geen andere keuze dan me weer bij hen te voegen en de gang van zaken in zo'n koffiepauze weer te observeren.

Na de koffiepauze liep ik dus met mijn therapiegroep naar het hoofdgebouw. De PT van Blauw vond plaats in een therapiekamer op de eerste etage vrijwel aan het einde van de gang.

Katja, Fabian en Lindsay leken echt helemaal geen zin te hebben in de therapie en hingen onderuitgezakt in een paar stoelen in de donkere gang. Kay en ik stonden tegen de muur aangeleund.

Anouk en Jeanette kwamen van de andere kant van de gang ineens naar ons toegelopen, begroetten ons en Jeanette draaide de deur van de therapiekamer open.

De kamer was vooral erg wit, behalve dan het tapijt en de ingelijste foto's van koeien in een weiland aan de muren. Terwijl ik naar het raam aan het uiteinde van de kamer liep, zag ik dat we uitkeken op het plein met alle klinieken. Ondertussen waren Jeanette en Anouk stoelen aan het tellen en overige stoelen terug op de gang zetten. Ik hielp mijn groepsgenoten de overgebleven stoelen in een kring te zetten en wilde op één van de stoelen gaan zitten.

"Daar zit Jeanette altijd", waarschuwde Fabian me.

Ik schrok en ging snel op een andere stoel aan de andere kant van de kring zitten.

"Geeft niet hoor Roos, maar Jeanette heeft een andere stoel vanwege rugklachten", verduidelijkte Anouk terwijl Jeanette net binnenkwam van de laatste stoel wegzetten.

"Ja en Jeanette en Anouk willen tegenover elkaar zitten zodat ze geheimzinnige blikken kunnen uitwisselen", vulde Kay aan.

"Vind je dat geheimzinnig?", vroeg Anouk hem geïnteresseerd.

Hij haalde nonchalant en grijnzend zijn schouders op en gaf verder geen antwoord.

Daar zaten we dan. Jeanette zat inderdaad tegenover Anouk in haar speciale stoel en wij, therapiegroep Blauw, vulden de rest van de kring op.

"Zo. Het is 11:35 uur en jullie zijn compleet geloof ik. Goed dat jullie er allemaal zijn!", complimenteerde Anouk ons.

Gebeurt dat niet altijd dan?, vroeg ik niet hardop.

"Jullie hebben ook groepsuitbreiding gehad, Roos is bij Blauw gekomen. Ik stel voor om even een voorstelrondje te doen. Wie begint?", vroeg Anouk wel hardop.

"Ik wil wel beginnen anders", zei Lindsay nadat het even stil bleef.

"Ik ben dus Lindsay, ben 18 jaar en ben hier omdat ik o.a. last heb van stemmingswisselingen en een depressie...", zei ze terwijl ze naar een punt op de muur keek en toen ze haar laatste woord had uitgesproken richtte ze haar blik op mij.

Omdat ik niet wist hoe ik moest reageren knikte ik maar naar haar en voelde me er gelijk stom over."Ik ben Kay, maar dat wist je al. Ik ben 19 jaar, maar dat wist je al. Verder zit ik hier omdat last heb van een depressie, stemmingswisselingen en heb ook wel eens een psychose gehad."

Een andere reactie uitproberen; ik glimlachte nu flauwtjes naar Kay wat hij beantwoorde met ook een glimlach.

"Ik ben Katja, 16 jaar en ik zit hier vanwege vooral stemmingswisselingen", zei ze kortaf.

Ik zag Jeanette fronsen, maar ze zei verder niets.

"Nou, ik ben dus Fabian, ben 17 jaar en ik heb last van stemmingswisselingen en zo", zei ook Fabian kort maar krachtig.

Het viel weer even stil en ik merkte - net iets te laat - dat iedereen in de kamer mij aankeek.

"Oh sorry, moet ik ook?" vroeg ik geschrokken. Ik was al gewend geraakt aan het toeschouwer zijn en er voor spek en bonen erbij zitten, wat in KP-taal overigens 'rustig aanhaken' werd genoemd.

"Nou eh, ik ben dus Roos, 19 jaar en ben hier denk ik vanwege mijn depressie en trauma's", zei ik onzeker."Oh ja, ik zit hier ook nog voor trauma's geloof ik", hoorde ik van verscheidene kanten.

Er werd geknikt, ook door de therapeuten en Jeanette zei:

"Oké, tot zover het voorstelrondje. Wil iemand Roos nog uitleggen hoe het er hier aan toe gaat?"

Kay antwoordde:

"Aan het begin wordt er gevraagd wie er iets willen inbrengen. Vervolgens begint er iemand en vaak gebeurt het dat iemand wel iets herkent en dan met zijn eigen verhaal inhaakt. Verder mag iedereen vragen stellen aan degene die praat. Voor jou geldt vooral dat je rustig aanhaakt, dus vooral een beetje kijkt hoe alles gaat, maar je mag ook al wel wat zeggen als je dat wilt".

"En de regels?", vroeg Anouk aan de hele groep.

"De helft +1 van de groep moet op tijd aanwezig zijn, anders mag de therapie niet doorgaan. Daar doen ze heel mierenneukerig over; toen we laatst 1 minuut over tijd binnen kwamen mocht het al niet doorgaan", vertelde Katja.

"Katja, let je op je taalgebruik?", vroeg Jeanette.

"Ja wat, het is toch zo!", sputterde Katja lachend tegen.

Jeanette negeerde Katja's laatste opmerking en Anouk zei:

"Bedankt voor jullie uitleg. Dan nu de vraag: wie wil er vandaag wat inbrengen zo voor het weekend?"

De gebruikelijke ongemakkelijke stilte viel, tot Kay zei dat hij wilde inbrengen. Hij bleek de enige te zijn. Hij vertelde onder andere wat de reden was dat hij zo boos was geworden in de leefgroep en het anijs liet hagelen.

Tussendoor stelden Anouk en Jeanette vragen aan hem, maar ook aan de groep, zoals: "Wat zou jij gedaan hebben in Kay zijn situatie?" of "Herken jij misschien wat Kay nu verteld?" of "Wie wil reageren op het verhaal van Kay?".

"Roos, klopt het dat je in de leefgroep geraakt werd door het verhaal van een groepsgenoot?", vroeg Anouk mij ineens.

Kut. Ik was er ook nog.

"...ja", antwoordde ik voorzichtig.

"Herken je nu ook iets in het verhaal van Kay?"

Ik dacht even na en werd zenuwachtig en ongemakkelijk van alle blikken die op mij gericht waren. Het "hertje-in-de-koplampen-gevoel" wederom.

"Ja een beetje wel", kwam ik uiteindelijk tot de conclusie.

Shit, waarom werd mij nou weer een vraag gesteld? Ik moest toch aanhaken? Gewoon meekijken en mijn mond houden? Dat is tenminste 1 van de weinige dingen waar ik goed in ben.

Straks denken ze dat ik graag alle aandacht op me vestig of zoiets. Ze vinden me vast sowieso al dom en stom...

"Wil je daar iets over vertellen?", vroeg ze nu.

Omdat het niet in me opkwam dat ik ook met 'nee' mocht antwoorden op deze vraag, vertelde ik snel en nogal oppervlakkig over de suïcide van mijn broer.

"Maar hoe oud was hij dan?!", vroeg Katja.

"Jeetje, kon je het goed met hem vinden?", vroeg Lindsay

"Wat kut zeg dat je moeder hem daarna steeds met je vergeleek", zei Fabian.

En zo ging het nog even door totdat na een "Het is ook tijd", door Anouk de therapie werd beëindigd. De groep verliet de therapiekamer, waarna Anouk de deur achter ons sloot waardoor zij en Jeanette alleen achterbleven.

"Nabespreken", zei Kay als antwoord op mijn ongestelde vraag.

Ik knikte begrijpend.

Ik was erg verrast door het medeleven en de interesse van mijn therapiegroep.

Dat was dus groepstherapie. Misschien toch niet zo erg als ik me altijd had voorgesteld, bedacht ik me terwijl ik als blauwe met mijn groep terug liep naar de afdeling op weg naar de lunch...

Volg mij
  • Facebook Clean
  • Twitter Clean
Hoofdstukken overzicht
bottom of page