11. De Afstemming: de Dag des Oordeels

woensdag 19 augustus 2009, D-day oftewel; desicion day.

Vandaag zou ik dan toch de beslissing moeten nemen; should I stay or should I go?

Otto zat bij het ontbijt en net als de rest van mijn groep zag hij gelukkig niet dat ik nauwelijks een hap door m'n keel kreeg en uiteindelijk maar één boterham kon wegwerken.

Ook tijdens de evaluatie van Tony in de Grote Groep zorgden de zenuwen en chaos in mijn hoofd ervoor dat ik weinig focus had voor wat er werd gezegd.

Het voelde alsof ik een tenniswedstrijd aan het kijken was, zonder de regels van tennis te kennen (wat bij mij ook echt het geval was).

Ik hoorde wel wanneer iemand wat zei dus volgde ik met mijn ogen het geluid, maar echt luisteren deed ik niet.

Na Tony een applaus te hebben gegeven aan het einde van zijn evaluatie, zat ik later die ochtend in dezelfde hoedanigheid bij de koffiepauze. Af en toe werden mijn gedachten onderbroken door therapeuten en jongeren die mij vroegen: "Waar denk je zelf dat je in komt?" of "Weet je al of je de behandeling gaat doen?"

Ik wist het allebei nog niet. Dat was dan ook mijn antwoord, met daaraan toegevoegd: "Als ik mijn behandelplan heb gehoord of gezien wil ik de beslissing pas nemen."

Niet dat ik wist wat de meerwaarde daarvan zou zijn, maar goed: uitstellen tot het laatste moment scheen ik altijd al goed in te zijn volgens mijn ouders. Zo ook bij belangrijke beslissingen.

Tijdens de periode tussen de koffiepauze en de lunch in werd ik gebeld terwijl ik weer eens met mijn iPod over het basketbalveldje liep.

"Hallo met Roos?"

"Hee Roos, met Nicole", klonk het vanaf de andere kant van de lijn.

"Hee!"

"Stoor ik je?"

"Nee nee, ik heb weer even niets te doen. Iedereen zit nu in therapie."

"O oké. Ik vroeg me af of het nog oké was als Thiemo en ik vanavond langskomen?"

Helemaal vergeten. Dat hadden we per mail afgesproken afgelopen weekend!

"Ja tuurlijk, leuk! Heb hier nog geen bezoek gehad, dus zijn jullie de allereerste vanavond."

"Leuk! Wat wil je doen eigenlijk?"

"Ehm, nou jullie mogen geloof ik gewoon op de afdeling komen. Alleen op woensdagavond bij bezoekavond dan, dus ik kan jullie eerst rondleiden?"

"Ja is goed, ben wel benieuwd hoe je daar zit en zo en naar je kamer. Je hebt kamergenoten toch?"

"Klopt."

"Vind je het anders ook fijn even naar het strand te gaan? Je mocht ook van de afdeling af zei je geloof ik?"

"Ja als ik maar om half 11 weer binnen ben want dan gaat de buitendeur op slot. Maar dat lijkt me inderdaad wel fijn!"

"Oké, nou dan zie ik je vanavond! Vanaf 7 uur toch? Ik bel wel weer even als we er zijn."

"Is goed dan zal ik jullie komen halen."

"Is goed! Tot vanavond dan!"

"Tot vanavond!"

Ik miste het heel erg om een vertrouwd iemand om me heen te hebben. Ontzettende goede timing dus dat mijn goede vriendin Nicole langs wilde komen! Dat zou ook nog eens fijne afleiding kunnen zijn na het gesprek vanmiddag...

Afstemmingsgesprek

Vanaf de lunch om 13:45 uur heb ik mijn tijd heel nuttig besteed namelijk; constant op de klok in de leefgroep blijven kijken tot het 16:00 uur zou zijn...

Ik zat dan ook om 15:30 uur al in de wachtkamer bij de receptie nadat ik daar met lood in mijn schoenen naartoe was gelopen. Klokslag 16:00 uur hoorde ik de stem van mijn ITB'er en toen ik opkeek stond daar 'het echtpaar'; Max en Anouk van Houten.

Ik mocht meelopen. Wederom was het nu echt een orkaan van gedachten in mijn hoofd.

Hier volgt een greep uit mijn gedachtengang op weg naar een van de gesprekskamers:

Zullen ze nou echt getrouwd zijn? Of broer en zus! Dat kan ook nog! Of zou het allemaal gewoon toeval zijn? Van Houten is geen ongebruikelijke achternaam... Wat zou er in mijn behandelplan staan? Welke therapiegroep zou ik zitten? Straks zit ik in Blauw!!! WAT DAN?!

Dat zie je dan wel Roos, doe eens rustig!

Waarom ik in mijn hoofd zo bezig was met de relatie tussen mijn coördinerend therapeute en mijn ITB'er wist ik niet goed. Waarschijnlijk om mezelf af te leiden van wat er zou gaan komen.

Eenmaal plaatsgenomen in de gesprekskamer tegenover Anouk en naast Max, probeerde ik me weer te focussen.

"Zo. Daar zitten we dan", begon Anouk.

Op een bijster intelligente manier zei ik daarop: "Tsja..."

"Hoe zit je er bij in dit gesprek?"

Met m'n benen over elkaar en hangende schouders, dacht ik.

"Wel oké. Ik ben vooral benieuwd", zei ik.

"Zullen we dan maar hèt behandelplan erbij pakken?" vroeg Anouk aan zowel Max als aan mij.

Ik knikte. "Laten we dat maar doen", zei Max.

Toch vind ik ze op de één of andere manier niet bij elkaar passen, dacht ik terwijl ik hen beiden nog eens bestudeerde. Zowel niet als echtpaar als broer en zus. Misschien is het inderdaad gewoon toeval. Of zijn ze dan soms schoonfamilie van elkaar? Oh nee, daar komt het dan...

Ze pakte een stapeltje papieren dat ze net met zich mee had gedragen onder haar rood-oranje agenda vandaan en gaf een deel ervan aan mij en een deel ervan aan Max.

'Behandelovereenkomst, kopie t.b.v. betrokkene', stond erboven.

Vlak daaronder stond te lezen: 'Basisgroep: BLAUW'.

Het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.

Ik bleef naar het papier staren.

"Dus. Blauw", benadrukte Anouk nog eens. "Wat vind je daarvan?"

Ik slikte de brok in mijn keel door en haalde diep adem.

"Eh. Ja." Ik dacht even na over een diplomatiek antwoord en zei toen:

"Nou, ik had het niet verwacht, maar als dat duidelijk werd uit mijn afstemming zal het wel goed zijn denk ik".

"Dat is een, eh, diplomatiek antwoord", bevestigde Anouk.

"Ben je het er mee eens?", vroeg Max.

Ik dacht nog even na over een nóg diplomatieker antwoord, of eigenlijk een uitvlucht. Waar was ook alweer de nooduitgang?

"Ik heb niet echt een mening", zei ik uiteindelijk bij gebrek aan een beter antwoord.

Hij keek me ongelovig aan en keek vervolgens naar Anouk, die blijkbaar besloot het volgende voorstel te doen: "Zullen we het behandelplan maar even samen doornemen?"

Ik knikte.

“Kopie t.b.v. betrokkene”

Behandelovereenkomst

Naam: Roos

Kliniek: JEUGD

Geboortedatum: ..-..-1990

Afdeling: KP de Spiegel

Leefgroep: 2

Basisgroep: BLAUW

Versie behandelovereenkomst: afstemming

Datum: 18 augustus 2009

Behandelaar: A. van Houten

Mentor/Indiv. Trajectbegeleider: M. van Houten

Systeemtherapeut: M. Vogel

Teampsychiater: P. den Duijn

Verwijzer: mevrouw E. Kaptijn, Haarlem

Gezinssamenstelling:

(P) R.

Roos

Juridische status: vrijwillige opname

Opnamedatum: 10 augustus 2009

Geplande einde behandeling: …

Nazorg: …

Geb. datum:

..-..-1952

..-..-1990

Verwachting behandeling / observatie (of hulpvraag) patiënt:

* Roos wil weer genieten van het leven en leren lol te hebben in het leven

* Weten wie je bent (identiteitsontwikkeling)

* Grip krijgen op (heftige) emoties

* Leren omgaan met anderen in relaties

Probleemstelling/diagnose:

19-jarige slimme, vlotte, vriendelijk ogende jongedame van gemengd Nederlands-Aziatische afkomst met klachten van somberheid en uitgesproken suïcidale gedachten, zelfbeschadigingsgedrag en schuldgevoelens. In je voorgeschiedenis spelen een aantal ingewikkelde gebeurtenissen zoals het overlijden van je moeder en de zelfmoord van je broer waarbij je vader thans bang is het laatste familielid te verliezen. In contact met de ander loop je tegen patronen aan die gekenmerkt worden zoals ‘mag ik er wel zijn’, ‘ben ik wel goed genoeg’ en ‘schaamte en schuld thema’s’. Je hebt de neiging jezelf weg te cijferen, iets wat mogelijk ook samenhangt met je culturele achtergrond. Dit terwijl je ook de neiging hebt er eigenlijk wel te willen zijn. In je emotionele leven spelen deze heftige tegenstellingen vaker.

Globaal doel van de behandeling voor de komende periode:

* Klinisch opnemen, leefgroep 2, therapiegroep blauw

* Ga rustig aanhaken en vind een plek in de kliniek en in je therapiegroep

* Ga het aanhaken proberen te combineren met een leven buiten KP de Spiegel

Verwacht behandelbeloop/route (Omschreven behandel/observatiedoel per discipline):

Sociotherapie:

* Rustig aanhaken en vind je plek in de groep

* Geef door middel van een spanningsthermometer aan hoe het met je gaat.

Doorlopende modules psychotherapie, vaktherapie en sociotherapie

Beh. fase

Module

Doelstelling:

Blauw

Psychotherapie (PT)

Kijk hoe het er aan toe gaat en waar je kunt aanhaken met je eigen verhaal

Psychodrama (PD)

Haak aan bij psychodrama en ga meedraaien in de drama’s

Psychomotorische therapie (PMT)

Haak aan bij de groep en kijk wat je met de therapie kan

Creatieve therapie (CT)

Probeer je eigen manier van werken vast te houden van daaruit rond te kijken naar wat er nog meer mogelijk is.

Systeemtherapeut:

* Kennismaken en bespreken wat het betekent dat jij hier bent opgenomen.

Psychiater:

* Houd je neiging tot zelfdestructief gedrag goed in gesprek. Dit staat namelijk haaks op je behandeling.

Medicatie:

*

School:

* Ga je oriënteren op een zinvolle invulling op school.

Geplande evaluatie:

Elke 3 maanden vanaf opname

Huisregels (volgens reeds ontvangen informatiebrochure):

Akkoord

Vrijheden/mate van toezicht:

Geen vrijheidsbeperkende maatregelen. Patiënt is zelf verantwoordelijk voor veiligheid van zichzelf en anderen.

Af en toe stopte Anouk met voorlezen om bij mij te checken of ik nog vragen had. Aangezien ik die niet echt had, vertelde Anouk over de vergadering: "We hebben jouw afstemming dus gisterenmiddag besproken tijdens de PB, oftewel patiëntenbespreking, en ik moet zeggen dat de meningen erg verdeeld waren onder de therapeuten. Het ging tussen therapiegroep Wit en therapiegroep Blauw, want Rood viel je vanwege je leeftijd eigenlijk al een beetje buiten.

Uiteindelijk zijn we toch in overeenstemming gekomen je in te delen in Blauw, omdat we denken dat je daar goed zult kunnen aanhaken en meer zult kunnen leren.

Ik knikte en probeerde de teleurstelling niet van mijn gezicht af te laten druipen.

"Ook denken we dat onze therapieën jouw veel kunnen bieden en daarbij denken we ook dat klinisch opnemen een goede keuze zou zijn om mee te beginnen", vervolgde Anouk. Ik knikte weer.

"Nu hebben wij eigenlijk dan nog de vraag aan jou: weet je inmiddels of je de behandeling wilt aangaan?", vroeg Max verwachtingsvol.

"Ehm..."

Ik kon niet helder nadenken. Het was nog steeds bewolkt in mijn hoofd, met kans op een plaatselijke bui rond mijn ogen. Wat moest ik nog zeggen zonder te kunnen denken?

Ik had de neiging om een witte vlag omhoog te houden: ik geef me over. Wat maakt het ook uit, doe maar zo'n behandeling dan. Het kan me niet meer schelen.

"Ik heb besloten het toch aan te gaan", zei ik uiteindelijk.

"Oke! Wat goed. Wat heeft de doorslag gegeven in je beslissing?"

"Eigenlijk het gesprek met Max", zei ik en probeerde het gevoel weer naar boven te krijgen dat ik voelde toen hij me bijna had overtuigd onderweg naar het strand.

Anouk keek nu vragend naar Max.

"Fijn om te horen Roos. Ik denk nog steeds dat je een goede beslissing hebt genomen", zei hij en glimlachte bemoedigend.

"Hebben we nu alles gehad?", vroeg Anouk terwijl ze haar versie van mijn behandelplan nog even scannend doorlas. "Oh nee, de spanningsthermometer zijn we vergeten."

"O ja", zei Max. "Daar zou ik je nog uitleg over geven. De afgelopen ander halve week hebben wij jou als sociotherapie al een beetje kunnen leren kennen op de leefgroep en je hebt al redelijk veel verteld tijdens je introducties en zelfs al een beetje tijdens voortgangsuur en dagafronding, maar toch vinden wij jou vaak ook heel 'ongrijpbaar' als je snapt wat ik bedoel".

Ik zweeg en probeerde zijn woorden door de mist in mijn hoofd te laten dringen, maar dat lukte nog niet erg.

"We vinden het moeilijk te peilen hoe jij erbij zit, hoe je je voelt", ging Max verder.

"We hebben het idee dat er veel meer speelt van binnen dan jij laat zien op de afdeling. En gezien wat je vertelde over dat emoties en spanningen hoog kunnen oplopen bij je en je bekend bent met zelfbeschadigingsgedrag, zouden we dit graag in de gaten willen houden samen met jou. Ook is de thermometer vooral om jou inzicht te geven in wanneer de spanningen precies oplopen, in weke situaties en wat dan het meeste helpt bij jou om te doen; welke actie ondernomen moet worden vanuit jezelf en vanuit je omgeving. Snap je het een beetje?"

Ik knikte al zag ik het niet bepaald zitten zo'n thermometer te maken en te moeten gaan gebruiken. Het was juist fijn dat anderen niet wisten hoe ik me voelde al wist ik niet waarom.

Toch sprak ik met Max af dat ik zo snel mogelijk zo'n thermometer zou maken en in de leefgroep zou ophangen.

Afstemmingsgesprek deel II

Helaas was het na het ondertekenen van mijn behandelplan allemaal nog niet klaar.

"Zo. Nu alles is ondertekend zal ik even naar Peter bellen die dan zometeen met je vader naar bovenkomt voor het afstemmingsgesprek met je vader erbij", verkondigde Anouk terwijl ze op haar horloge keek.

Ah, tuurlijk. Alsof deze middag nog niet erger kon! Mijn vader zei nog 'tot woensdag' afgelopen weekend, maar tot op dat moment was het mij die dag helemaal ontgaan dat ik hem allerlei dingen over mezelf moest gaan vertellen wat ik niet wilde. Blijkbaar zag ze de schrik op mijn gezicht. "Is er iets?", vroeg ze terwijl ze gepuzzeld keek.

Ik bleef stil.

"Roos?", zei ze een paar tellen later vragend.

Ik zweeg nog steeds terwijl ik verwoed naar de tafel aan het staren was al bijtend op mijn lippen.

Ik voelde Max en Anouk blikken uitwisselen.

"Roos? Zie je er soms tegenop je behandelplan met je vader te delen?", vroeg Anouk toen.

Ik knikte uiteindelijk.

"Ah oké. Ehm", dacht ze hardop. "We hebben helaas weinig tijd om dit nu nog voor te bespreken aangezien je vader als het goed is al zit te wachten bij de receptie", zei ze verontschuldigend. "Ik wil je in ieder geval voor we hem erbij halen meegeven, dat het echt aan jou is wat je wel en niet aan hem vertelt. Stelt dat je wat gerust?",

Dat deed het een beetje, maar toch bleef ik met grote tegenzin in stilte in mijn stoel zitten wachten met Max en Anouk tot Peter en mijn vader binnen zouden komen...

"Goedemiddag meneer, neemt u plaats",

"Goed u weer te zien meneer", zei mijn behandelkoppel tegen mijn vader toen hij de kamer in liep. "Hallo Roos", begroette Peter mij toen ook hij na mijn vader binnenstapte.

Toen iedereen plaats had genomen nam Peter het woord:

"Als het goed is heeft Roos nu haar behandelplan ondertekend...", hij gaf een goedkeurend knikje mijn kant op, "...en zal ze vanaf morgen bij ons aan de slag gaan met haar behandeldoelen. Nu denk ik dat de vader van Roos wel benieuwd is waar Roos bij ons zoal aan zal gaan werken, klopt dat?"

Mijn vader knikte twijfelend en zei: "Eh, ja. Ik ben inderdaad wel benieuwd."

Ik voelde mezelf langzaam ineenkrimpen. Ik kon wel door de grond zakken.

Als ik laser-ogen had gehad was dat waarschijnlijk ook wel gebeurd vanwege het intens naar de vloer staren. Ik durfde niemand aan te kijken.

Wat kon ik doen? Ik wilde keihard wegrennen, maar mijn voeten voelden loodzwaar aan. Bovendien zou het niet netjes zijn. Ik kon ook niet zeggen dat ik niets over mijn behandelplan kwijt wilde, want dan zou ik mijn vader kwetsen. Of Peter zou me dwingen iets te vertellen aan hem over de reden dat ik het niet wilde delen en alles erger maken.

De reden had ik niet eens weten te vertellen omdat ik het zelf niet wist. Het enige dat ik wel wist is dat ik iets kwetsbaars en persoonlijks als mijn behandelplan niet met mijn vader wilde delen...

Ineens was het stil in de kamer. Ik besefte me dat ik een vraag had gemist.

"Roos?", vroeg Max.

Voorzichtig keek ik op en zei: "Sorry?"

"De vraag was of je je vader iets kan vertellen over je behandelplan, zoals bijvoorbeeld je motivatie voor deze behandeling en je behandeldoelen", zei Peter vriendelijk al keek hij ernstig. "Zat je even ergens anders met je gedachten?"

Ik knikte en voor hij door kon vragen over waar ik dan wel niet zat met mijn gedachten vroeg ik: "Moet ik het voorlezen?"

"Nou je moet niets, moeten is dwang en daar doen we niet aan hier, zoals op je behandelplan staat is het een vrijwillige opname", zei Peter grappend. "Als je het wil voorlezen dan mag dat, maar je mag het ook in je eigen woorden vertellen", zei hij nu weer serieus.

"Ik lees het wel voor", zei ik omdat ik voelde dat ik geen andere keus had. In mijn eigen woorden vertellen zou nóg moeilijker zijn.

Ik las alleen het stuk met mijn behandeldoelen voor omdat dat hopelijk Peters vraag al voldoende zou beantwoorden. Toen ik klaar was met lezen had ik klamme handen van het zweet.

Peter stelde nog wat vragen aan mijn vader en aan mij die ik niet helemaal meer meekreeg.

Ik had inmiddels een hoofd vol stapelwolken met nog steeds een dreigende neerslag.

Wat ik nog wel opving is dat Max zei bij de afsluiting van het gesprek:

"Ik weet niet of dit al bekend bij jullie is, maar na een afstemming of evaluatiegesprek mag de jongere met zijn of haar ouders tot het volgende programma bijvoorbeeld nog even wat gaan drinken bij het café van de sportschool aan de overkant of een stukje gaan wandelen. Maar ik kan me ook voorstellen dat Roos het wel even gehad heeft na zo'n spannende dag, dus je mag ook gewoon terug naar de afdeling. Wat jullie zelf willen."

Snel zei ik: "Ik ben inderdaad best moe."

"Dat kan ik me voorstellen", zei mijn vader begripvol. "Anders dan zie ik je in het weekend gewoon wel weer."

Ik knikte en keek dankbaar naar Max die even kort glimlachte en zei: "Dan zie ik jou zo meteen wel weer op de afdeling Roos. Meneer, wel thuis en tot ziens!"

Ook Peter nam afscheid van mijn pa: "Bedankt voor uw komst meneer, heel fijn dat u zich betrokken toont bij de behandeling van uw dochter."

Ik schaamde me. Peter had gelijk. Mijn vader kwam helemaal voor mij hierheen voor een kort gesprekje waarin ik niet eens bereid was mijn behandelplan en met mijn vader te delen... Wat voor een dochter doet nu zoiets, vroeg ik mezelf af terwijl ik in mijn eentje terug naar de afdeling liep terwijl de eerste neerslag uit mijn ogen begon te vallen.

Ik zat gewoon in Blauw. Ik hoorde bij Blauw. Sterker nog: 'Ik BEN blijkbaar gewoon Blauw', dacht ik verdrietig en verward. Ik was dus blijkbaar inderdaad 'slecht'...

Eenmaal alleen in mijn kamer (Katja en Lindsay waren beiden buiten aan het roken voor het eten) brak de bui in hevigheid los.

Dagafronding

Na het verdoezelen van bewijzen van mijn huilbui zoals mascara vegen op mijn gezicht, een hoopje papierenzakdoekjes en mijn betraande vest, maakte ik mijn weg naar de leefgroep voor het avondeten.

Ik kreeg tijdens het eten natuurlijk wel enkele vragen van jongeren die erg benieuwd waren in welke groep ik terecht was gekomen, waarop ik alleen kort antwoordde met 'Blauw' en Max mijn leefgroepsgenoten gelukkig eraan herinnerde dat ik zo direct tijdens de dagafronding al over mijn afstemming moest vertellen en dat ze hun vragen dus het beste konden bewaren voor na het eten.

Om 18:30 uur was het dan zover. Nadat ik automatisch op de agenda was gezet door de groep en Max bij het inventariseren wie er wat kwijt wilde, was ik ook gelijk als eerste aan de beurt.

"Eh.. Nou, ik zit dus in Blauw", zei ik zo neutraal mogelijk terwijl het voelde alsof ik welk moment weer in janken kon uitbarsten. "Volgens mij was de reden daarvan dat de staf vond dat mijn verhaal het beste zou aansluiten bij de Blauwe groep."

Max knikte bevestigend.

"Onzin!", klonk het ineens vanuit de linkerhoek van de zithoek.

Ieders blik ging verbaasd naar Martijn, naar mij, naar Max en weer naar Martijn.

"Hoe bedoel je dat Martijn?", vroeg Max die deze reactie ook niet echt had verwacht.

"Nou kom op, Roos is ècht niet Blauw! Ze is zelfs Witter dan sommige Witten in Wit! Als ze Blauw geweest zou zijn zou ze extravert moeten zijn. Sorry hoor, maar als ik naar haar kijk en naar hoe ze tijdens haar afstemming op de groep was vind ik haar eerder het toonbeeld van introvert", zei hij stellig.

Ik keek verbaasd doch zeer dankbaar naar Martijn.

"Ik vind Roos ook meer Wit eigenlijk", zei Linde zacht.

"Ja, maar niet ALLE Blauwen zijn extravert", verdedigde Kay zijn groep. "De insteek vond overigens dat Roos meer zou kunnen leren in Blauw dan in Wit, dus juist om wat minder Wit te worden."

De discussie ging nog even door en ik volgde het bijna met open mond. Het voelde alsof Martijn en Linde op een bepaalde manier voor mij opkwamen en mij daarmee steunden. Een heel fijn gevoel. Misschien was ik dan toch 'fout' ingedeeld of 'bestempeld'.

Uiteindelijk kapte Max de discussie af door te vertellen dat de KP werkt met kleuren, zodat er minder sprake is van jongeren labelen met een bepaalde stoornis of diagnose. Helemaal voorkomen kan dat niet, omdat het wel nodig is jongeren in bijvoorbeeld therapiegroepen in te delen op basis van hun problematiek zodat ze herkenning en steun kunnen vinden bij groepsgenoten en hun problematiek. Ook uit praktische redenen zoals dat met de hele therapiegroep tegelijk bijvoorbeeld een bepaalde oefening kan worden gedaan gericht op een probleem waar de meesten in die groep last van hebben.

Het is dus niet de bedoeling dat de kleuren het 'hokjes'-denken stimuleert, vertelde hij.

"Ieder mens, dus ook elke jongere hier is anders en heeft zijn eigen unieke geschiedenis, karakter en ook problematiek. Soms is het moeilijk te bepalen in welke groep een jongeren het meeste uit zijn behandeling kan halen, dus moeten we een gok wagen. Niet geheel zonder argumenten, want we denken oprecht dat Roos haar achtergrond verhaal meer in Blauw zou kunnen aansluiten dan in Wit."

Uiteindelijk werd het onderwerp afgesloten en werd de agenda van die avond verder afgewerkt.

Bezoekavond

Ik had geen tijd om de dagafronding en mijn 'vonnis' te laten bezinken.

Een kwartier later - om 19:15 uur - liep ik al over het plein naar het hoofdgebouw, waar Nicole en Thiemo voor de deur al stonden te wachten.

Na Nicole een dikke knuffel te hebben gegeven, stelde ik mezelf voor aan Thiemo. Een aparte plek voor een eerste ontmoeting met de vriend van één van mijn beste vriendinnen dacht ik terwijl ik nogal ongemakkelijk met hem kennismaakte. Ze hadden al een tijdje een relatie, maar het was er nog niet van gekomen hem te ontmoeten.

We liepen samen terug naar de KP waar ik hen een rondleiding gaf. Ik liet de leefgroep zien, de Meepo en na toestemming aan Lindsay en Katja te hebben gevraagd: ook mijn kamer. Mijn leefgroepsgenoten hadden ook bezoek zoals onder andere Britt van haar ouders, Jim van een vriend en enkele andere jongeren waren al met hun bezoek weg. Het was fijn dit keer zelf ook bezoek te hebben, aangezien ik de vorige bezoekavond nogal nerveus raakte van zoveel vreemde mensen om me heen. Ik kon toen ook nergens 'schuilen', want Lindsay had bezoek vriendinnen waarmee ze - met de toestemming van Katja en mij - even in onze kamer was gaan zitten. Die avond kwam ik erachter dat de simpele oplossing hiervoor was: zelf bezoek uitnodigen.

Na nog even op mijn kamer gekletst te hebben met Nicole en Thiemo, stelden zij voor om naar het strand te gaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Even later zat ik achter in de auto van Nicole haar ouders, met Thiemo achter het stuur en Nicole als bedienster van de TomTom. Ze leken al net een getrouwd stel zoals ik hen vanaf de achterbank kon observeren (maar dan nog zonder het ruziën).

Eenmaal wandelend op het strand en na het maken van foto's van ons drieën met een zonsondergang op de achtergrond, was ik het hele afstemmingsgedoe even vergeten. Totdat Nicole er vanzelfsprekend even naar vroeg. Ook Thiemo luisterde geïnteresseerd.

Het bleek zelfs dat Thiemo's vader psychiater is in de jeugdpsychiatrie en dat Thiemo dus al wel een klein beetje afwist hoe het er aan toegaat in de psychiatrie. Hij toonde in ieder geval veel begrip voor mijn situatie, net als Nicole altijd al had gedaan! We kletsten nog even verder terwijl we een ijsje aten op de trap naar de boulevard en ik prees mezelf gelukkig met zo'n lieve vriendin en bijpassende lieve vriend.

Ondanks die fijne avond op het strand, ging er eenmaal terug op de afdeling nog te veel door me heen om te gaan slapen. Ik keek de rest van de avond televisie zonder echt te kijken of te luisteren en dacht terug aan alle gebeurtenissen van die dag...

Ik voelde me iets meer gerustgesteld door Martijns objectie en Max zijn betoog.

Misschien ben ik zelf dus niet Blauw, maar alleen mijn verhaal; wat ik heb meegemaakt.

Morgen zou ik gaan ontdekken of hij gelijk had.

En met die gedachte ontstond er weer een knoop in mijn maag.

Dat was ook zo! Morgen zou ik mijn eerste therapie hebben in en met Blauw, namelijk creatieve therapie.

Zou een Blauwe daar net zo tegenop zien als ik?