17. In beweging
De woensdagmiddag werd ingeluid in de PMT zaal. Psychomotorische therapie vond ik tot nu toe verdacht veel lijken op een gymles... "Psychomotorische therapie is geen gymles -", begon Erica te vertellen toen heel blauw in een kring op schuimrubberen blokken zat. Het viel me op dat iedereen zijn normale kleding aan had in plaats van de in de therapiehandleiding geadviseerde sportkleding. Natuurlijk had ik zelf wel sportkleding aan getrokken. Amateur. Ook niet echt blauw van me. "Wie zou aan Roos kunnen vertellen wat we bij PMT doen?", vroeg Erica aan de groep. "Helemaal niks.", antwoorde Fabian. Lindsay en Katja schoten in de lach. "Dat komt wel eens voor inderdaad, vooral bij blauw lijkt het wel", dacht Erica hard op en vervolgde serieus: "maar het is wel degelijk de bedoeling om in beweging te komen bij PMT. Niets moet! Je zult niet gedwongen worden iets te doen wat je niet wilt. Toch zou ik geen goede psychomotorisch therapeut zijn als ik - met hulp van de groep - jou en je groepsgenoten niet zou blijven stimuleren om te gaan bewegen. Met andere woorden: als je de hele PMT-tijd aan de kant blijft zitten, gaan we het je wel moeilijk maken." Erica gaf me een knipoog. "Roos gaat met ons mee basketballen, toch Roos?", vroeg Lindsay. "Doen we twee tegen twee?", vroeg Katja aan Fabian. "Ik doe niet mee", riep Fabian terwijl hij zich langzaam met schuimrubberen blok en al achterover liet vallen en sneeuwengel bewegingen begon te maken al liggend op de vloer van de sportzaal. "Kay?", vroeg Lindsay.
"Ik laat Roos eerst wel zien wat er nog meer te doen is", zei Kay en wees naar het hok waar allerlei sporttoestellen in opgeslagen bleken te staan.
Een half uur later was iedereen bevalve Fabian bezig. Fabian lag nu op zijn rug op de grond met zijn benen verticaal tegen de muur. Erica was met hem aan het praten. Katja en Lindsay speelden basketbal en Kay had alle schuimrubberen blokken verzameld en leek een troon te bouwen voor zichzelf. Zelf had ik een schuimrubberen bal gevonden waarmee ik aan de andere kant van de zaal probeerde hoog te houden en tegen de muur schoot. Ondertussen was ik ook even alleen met mijn gedachten en probeerde die enigszins te ordenen. "Hoe gaat het hier?", vroeg Erica die ineens naast me stond. Ik keek om en zag achter haar dat Fabian zich inmiddels bij de meiden voorin de zaal had gevoegd om te basketballen. "Wel goed hoor", antwoorde ik. "Heb je nog vragen over PMT? Was de uitleg jou een beetje duidelijk?", vroeg ze terwijl ze me onderzoekend aankeek. "Ja opzich wel. Ik denk dat het vanzelf wel duidelijker wordt de komende - ..." Mijn zin werd onderbroken door een basketbal die in een behoorlijke vaart werd afgeremd door mijn hoofd en de pijn die daaropvolgend voelbaar was.
"Oei! Gaat het?, vroeg Erica bezorgd. "SORRY SORRY SORRY ROOS!", riep Fabian terwijl hij kwam aangerend. "Ja hoor! Geeft niet. Kan gebeuren!", riep ik en zette een glimlach op. "Ik weet niet wat het is, maar bij gymles ving ik ook altijd ballen op met mijn hoofd", voegde ik er grappend aan toe. Mijn groepsgenoten schoten in de lach. "Wel knap gekopt!", complimenteerde Kay grijnzend.
"Gaat het echt wel? Houd even in de gaten of je geen bult krijgt Roos, anders moet je even een icepack vragen aan de socio's, goed?", vroeg Erica bezorgd. Ik knikte en was blij dat Erica aankondigde dat we gingen opruimen. We zaten weer in een kring op de schuimrubberen blokken. "Is er nog iets dat iemand wil delen met de groep?", vroeg Erica. Het bleef stil. "Wij moeten weg", deelde Kay mee. Oh ja, shit! Ik moest de tafel dekken. "Ga maar snel!", zei Erica en Kay en ik snelden ons naar de kleedkamer om onze schoenen aan te trekken of in mijn geval te verwisselen voor straatschoenen. "Dan rest mij niets meer dan jullie te vragen de blokken in de kast op te bergen een jullie een fijne lunch te wensen", hoorde ik Erica nog afsluiten toen we de gang in liepen. Ik moest bekennen dat ik nog niet zo heel veel van PMT snapte. (Niet hardop natuurlijk). Terugkijkend op de PMT is vooral de hoofdpijn mij bijgebleven. Wat hadden we nou precies gedaan? De uitleg bij de intake was me duidelijker en ik weet dat ik toen wel het nut van PMT kon inzien. "Heb jij veel aan PMT?", vroeg ik aan Kay toen we terugliepen naar de leefgroep.
"Nou, niet zo veel eigenlijk. Persoonlijk heb ik meer aan 'creatief', net als de meeste blauwen. Erica zei ook een keer te herkennen dat wit meer waarde aan PMT hecht en juist minder aan 'creatief', terwijl dat bij blauw juist andersom is. Toch weet ik wel dat de sommige blauwen voor mij pas helemaal aan het einde van hun opname de waarde van PMT gingen inzien. Voor mij is dat moment blijkbaar ook nog niet daar. Ik kan m'n gevoel beter uiten in creatief bezig zijn. Het zal je misschien verbazen, maar ondanks mijn atlethische bouw is sport niet helemaal mijn ding. Ik schoot in de lach. Ik had me verrassend goed gehouden bedacht ik opgelucht tijdens de lunch ondanks de knallende koppijn. Nog niet wetende dat ik 's avonds eenmaal in bed nog 203 keer mijn dag zou reflecteren. Gek eigenlijk aangezien dat vrijwel elke avond zo ging. De hoofdpijn viel wel mee. Me vooral zo stom, onhandig en achterlijk voelen was ondraaglijk en deed me verlangen naar nog 10 basketballen tegen mijn hoofd die ik stuk voor stuk zou verdienen.