top of page

3. Het aftellen

Dinsdag 4 augustus 2009 “Lieve meiden, Zoals jullie inmiddels weten uit mijn vorige blog post, is de datum van de opname nu eindelijk bekend: 10 augustus. Op de één of andere manier voel ik me de laatste dagen beetje bij beetje eigenlijk steeds beter. Ik ben nog maar nauwelijks erg somber geweest. Hoe het komt? Ik denk doordat ik vorige week en die week ervoor steeds meer de deur uit ben gegaan. Stapje voor stapje heb ik ook steeds meer afgesproken met jullie om wat leuks te gaan doen. Het is alsof ik mezelf weer heb teruggevonden. Ik besef me nu pas hoe belangrijk contact is. Dat het vrijwel onmogelijk is te leven zonder sociaal contact en zulke lieve vriendinnen. Nu ik er op terugkijk kan ik vast stellen dat ik zóveel verkeerde keuzes heb gemaakt de afgelopen tijd, maar dat ze vreemd genoeg de juiste, of nou ja; eigenlijk de enige keuze/oplossing leken te zijn in die tijd. Dat hoort natuurlijk ook bij het ziektebeeld van die stomme depressie, maar toch blijft het gewoon raar en stom. Nu ik me beter voel (natuurlijk weet ik dat ik in 2/3 weken niet wonderbaarlijk genezen ben, maar dat dit waarschijnlijk een klein 'up-je' is na een lange, zware en steeds heftigere 'down' van een half jaar), zie ik eigenlijk nóg meer op tegen die opname. Ik heb echt de neiging om nu m'n leven weer op te pakken en om weer zo normaal mogelijk te gaan functioneren zeg maar. Maar ja, ik ken mezelf onderhand wel goed genoeg om te weten, dat m'n leven oppakken gewoon niet te doen is. Dat er zelfs nog nauwelijks een leven is om op te pakken! Ik moet nog veel leren denk ik… Een klein, maar niet geheel onbelangrijk voorbeeld daarvan is; stel dat ik nu auditie zou moeten doen bij de kleinkunstacademie. Dat zou met mijn hoeveelheid zelfvertrouwen - ironisch gezegd - een regelrecht drama worden! Ik zie mezelf al staan tussen al die artistieke gasten met vlotte babbels. Stotterende Roos die vast en zeker iets stoms zegt en vervolgens over haar eigen voeten struikelt. Ik heb nu zoiets dat als ik dit; die opname, nou gewoon probeer door te zetten - hoe vreselijk ik het ook vind – dat het dan waarschijnlijk (beter gezegd; hopelijk) later alleen maar ten goede komt bij die auditie en alle andere dingen. Maar goed, aanstaande maandag is die opname dus. Dat betekent ook dat ik bij mijn 'oud therapeutes' moest gaan afsluiten. Dinsdag was ik voor het laatst bij Leonie en vandaag voor het laatst bij Esmee. Het was heel vreemd en ik had er op dat moment eerlijk gezegd nog niet zo bij stil gestaan dat ik ze niet meer zou zien. Ik heb er wel een goed gevoel bij denk ik. Ik bedoel; ik vond het in ieder geval een fijne afsluiting en heb niet het gevoel dat het onafgemaakt was zeg maar. Dat ik wat ben vergeten te zeggen bijvoorbeeld. Het is wel oké geloof ik. Het is een raar idee en ik weet niet eens of het echt een afscheid is, of dat zij of ik zelf in mijn afstemming besluit(en) dat de behandeling helemaal niet bij me past of zoiets en ik weer terug bij Esmee en Leonie kom. Toch hou ik er nu wel rekening mee dat ik ze net zo goed nooit meer zal zien. Dat is toch wel een moeilijk idee moet ik toegeven aangezien ik hen nu al ongeveer 5 jaar ken… Maar ik kreeg vandaag toen Esmee (voor de laatste keer) zei; "we moeten gaan afronden." Iets overhandigd wat leek op een a4tje, maar dan op karton geplakt. Ze zei erbij: "Leonie en ik willen je nog wat meegeven. Ik heb het vanmorgen in elkaar geknutseld, maar het is niet zo goed gelukt als ik had gehoopt. Op de achterkant hebben we nog wat geschreven."

"Lieve Roos, We willen je deze woorden van Loesje graag meegeven om je te zeggen dat we in je geloven! Jezelf zijn en worden, vergt veel kracht en moed. Gelukkig beschik je daarover, meer dan je je bewust bent. Het beeld dat wij van je hebben is dat wat jou nog niet genoeg gespiegeld is! Mooi en méér dan 'goed genoeg'. We denken aan je! Veel lieve groeten, Esmee en Leonie."

Zo ontzettend lief van hen!!! Ik herken vooral de woorden van Esmee erin.

Ze vertelde dat zij en Leonie naar een symposium of zoiets dergelijks waren geweest waar de naam van de afdeling 'KP de Spiegel/Meerburg' werd uitgelegd. Namelijk dat je anderen kunt gebruiken om jezelf te kunnen zien door middel van groepstherapie. Ook was 'spiegelen' sowieso een therapeutische term geloof ik.

Esmee zei in ieder geval dat ze daarbij aan mij moest denken: “Als jij in een spiegel kijkt, zie jij een heel ander persoon dan wij. We hopen dat je kunt leren jezelf te zien, zoals wij jou zien.”

Dat 'goed genoeg' herken ik trouwens uit de EMDR therapie die Esmee de afgelopen jaren met mij deed voor mijn PTSS. De gedachte die ik vaak had bij een bepaald beeld had was: 'ik ben een slecht mens' of iets in die richting en de gedachte waar we naartoe werkten was dan vanzelfsprekend het tegenovergestelde. Maar omdat 'ik ben een goed mens' zo vaag is, hadden we ervan gemaakt; 'ik ben goed genoeg'. Ik was bang dat ik emotioneel zou worden bij het afscheid nemen, maar dat is helemaal niet gebeurd. Misschien ben ik daar te apathisch voor? Wel voelde ik dat ik hen best wel ga missen. Ik had het gevoel dat zij mij echt begrepen en het hen echt wat kon schelen hoe het met mij ging. Verder zijn ze gewoon ontzettend lief.

Het was ook moeilijk om afscheid te nemen omdat ik me toch nog schuldig voel over de afgelopen tijd. Esmee heeft mij nota bene ’s avonds vanaf haar huis nog opgebeld die dag van mijn examenuitslag! Ik hoorde haar zoontje haar op de achtergrond haar steeds roepen: "mama, mama, mama!". Aan de ene kant dacht ik: ze geeft dus echt om me, maar aan de andere kant nam ik ten onrechte de moeder van dat kleine jongetje tijdelijk in beslag. Maar goed. Ik zal proberen binnenkort wat meer te schrijven over hoe mijn examens waren gegaan en waarom ik niet op de examenuitreiking was. Ik ben nu best wel erg moe al heb ik afgezien 4 uurtjes werken vanmorgen helemaal niets uitgevoerd. Heb trouwens ook ontslag genomen bij mijn werk wat enigszins wel een opluchting is naast dat ik het erg leuk werk vond. Het werd vooral de laatste weken eigenlijk echt te zwaar. Ik moest iedere dag mijn vrolijke masker opzetten voor mijn collega’s en natuurlijk ook de bejaarden. Wel hielp het een beetje om elke dag op te moeten staan en fysiek veel bezig te zijn. Waarschijnlijk werkt schoonmaken hetzelfde als sporten, misschien komt er dan ook endorfine - of hoe dat stofje ook heet - vrij. Aanstaande vrijdag is mijn laatste werkdag en maandag is het al zover. Aarrgh! Ik ga er gewoon niet meer over nadenken dus ik ga stoppen met schrijven. Bedankt dat jullie ondanks alles nog steeds mijn vriendinnen zijn! Ik verdien jullie niet, maar ben blij dat jullie mij nog steeds als vriendin willen. xxx ♥ Roos

P.s. Nog 6 dagen te gaan…

Tags:

Volg mij
  • Facebook Clean
  • Twitter Clean
Hoofdstukken overzicht
bottom of page